Ο αρμονίστας..

-Γειά σας, παίζω αρμόνιο και διάβασα στην αγγελία σας πως ζητάτε αρμόνιο, κι είπα να πάρω.. - Καλά έκανες, θα ήταν καλά αν μπορούσες να περά...

-Γειά σας, παίζω αρμόνιο και διάβασα στην αγγελία σας πως ζητάτε αρμόνιο, κι είπα να πάρω.. -Καλά έκανες, θα ήταν καλά αν μπορούσες να περάσεις κάποια στιγμή σήμερα η αύριο να τα λέγαμε; -Βεβαίως, και τώρα αν θέλετε.. -Λέγε με Νίκο αδερφέ, και πες μου κι εσύ το όνομά σου αν θέλεις -Μάκη με λένε.. -Χάρηκα Μάκη, λοιπόν έλα στην διεύθυνση.. -Εεεε...ξέρετε, δεν πήρα για μένα, αλα για τον Δημήτρη, τον αδερφό μου που παίζει αρμόνιο.. -Καλά, και γιατί δεν πήρε ο ίδιος; -Θα σας εξηγήσει όταν έρθει...να έρθει; -Να έρθει Μάκη..οκ, όπως είπαμε. Βλέπεις, το αφεντικό της ταβέρνας, με έβαλε υπεύθυνο για οτιδήποτε αφορούσε την μουσική γενικά, με συμπαθούσε, το ξέρω. -"Εγώ είμαι στην κουζίνα, οπότε η έγνοια μου θέλω να είναι το φαγητό που θα τρώνε οι πελάτες, εσύ στη μουσική. Εσύ προσλαμβάνεις, εσύ απολύεις, εσύ κουμαντάρεις, κι εγώ ο μαλάκας πληρώνω..κατάλαβες Ράμμο;" Αμ δεν ήταν μαλάκας ο Ράμμος, ούτε κουφός, οπότε, κατάλαβε ο Ράμμος. Περιμένω λοιπόν τον Δημήτρη, και σε κάποια στιγμή φάνηκε ένα παληκάρι. -Γγγγγγειά σσσας, τττττττον Νίκκκκο θθθαααα ήηηθθθελα.. Νέος, εμφανίσιμος και.......κεκές; Άρα δεν ήταν ο Μάκης.. Πικράθηκα, στεναχωρήθηκα που ένα νέο παιδί είχε πρόβλημα τραυλισμού, μα πάλι, υπάρχουν και χειρότερα. -Εγώ είμαι ο Νίκος, κι εσύ πρέπει να 'σαι ο Δημήτρης; σωστά; -Νννναί, εεεεγώ είμμμαι.. -Γεια σου Δημήτρη, χάρηκα... Και ξαφνικά μπαίνει στο μαγαζί και μία νέα κοπέλα. Η δεσποινίς ή η κυρία, ..παρακαλώ; -Κυρία, μου λέει, είμαι η γυναίκα του Δημήτρη, με λένε Άννα -Γεια σου Άννα, χαίρω πολύ, έλα κάθισε παρέα μαζί μας. Κάθισε η Άννα και μου λέει, -Ξέρεις, ήρθα μαζί γιατί ο Δημήτρης έχει κάποιο πρόβλημα με την ομιλία, και αν δεν σε ενοχλεί, θα μιλάω εγώ γι αυτόν.. -Ξέρω το πρόβλημα, το κατάλαβα, και όχι δεν με ενοχλεί να μιλάς εσύ αντί του Δημήτρη. Σε ακούω. Πιάσαμε λοιπόν τη συζήτηση, πόσα έδινε το αφεντικό, πόσα ζητούσε ο Δημήτρης, και στο τέλος τα βρήκαμε και ήταν όλοι χαρούμενοι. Κάποτε, μετά απο κάνα δυό εβδομάδες, άρχισε πλέον το μαγαζί να γεμίζει με κόσμο, και ένα βράδυ, λίγο πρίν αρχίσει ο κόσμος να έρχεται, ο Δημήτρης μου λέει.. -Ράμμμμμο; -Έλα Δημήτρη -Ννννα σσσσου ζητττήσω μμμία μεγάαααλη χάρη; -Ζήτα μου, κι αν μπορώ γιατί όχι; Κατέβασε τότε το κεφάλι παραπονεμένα, και μου είπε δειλά.. -"Με αφφφφήνεις νννα πώ κκαι γγώ μερικκκά ττττραγούδια; λίγα.. έχω κκαλή φφφωνή.." Πάγωσα..τι να του έλεγα τώρα; Οχι, δεν έχω πει ποτέ μου και σε κανέναν, που μου ζήτησε να πει μερικά τραγούδια, και με πονούσε τώρα που μου ζητούσε ο Δημήτρης να τραγουδήσει και ήθελα - "γιατί έπρεπε"- να του αρνηθώ, ντράπηκα με τη σκέψη που έκανα..μα, πως να του το έλεγα; Δύσκολη η στιγμή, πραγματικά δεν ξαναβρέθηκα σε τέτοια θέση ποτέ μου πριν, και δεν ήξερα πως να το χειριστώ, ώστε να μην τον πικράνω απ' τη μιά, και να μην γελάει ο κόσμος απ' την άλλη, μαζί του πρώτα, και με όλους μας κατόπιν.. Τελικά, πήρα βαθειά ανάσα και του είπα.. -Να πεις βρε συ Δημήτρη, και όχι λίγα, κανονικό πρόγραμμα να κάνεις, μα δεν θα έχεις πρόβλημα στην ομιλία βρε αγόρι μου; Χαμογέλασε με κατανόηση και μου λέει, -"Θθθέλεις τττώρα που δδέν έεχει κόσμμμο να μμμε ακούσεις;" -Καλή ιδέα, άντε να σε ακούσω λοιπόν, κι έκατσα απέναντί του κάνοντας τσιγάρο όλο αγωνία. Κυρίες κύριοι, δεν θα με πιστέψετε, μα ντράπηκα ακόμη μια φορά όταν τον άκουσα..Όχι μονάχα δεν τραύλιζε, μα είχε και μια φωνή, που έπαθα την πλάκα μου..άρχισα να αμφιβάλω πως είχε πρόβλημα, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως μας δούλευε γενικώς.. -Ρε Δημήτρη; τι γίνεται; μπορείς και τραγουδάς σαν καναρίνι και δυσκολεύεσαι στην ομιλία; πώς γίνεται; -Ακκκριβώς έτσι Νννίκο..τα ττραγούδια έχχουν ρυθμμό, είνναι λόγια πππού τα ξξέρω, ενώ αν μιλλάω, πρέεπει να σκέφτομαι τι θα πω και τττραυλίζω.. Απο εκείνη την ημέρα, ο Δημήτρης έκανε δύο προγράμματα κάθε βράδυ, του ανέβασα ακόμη λίγο το μεροκάματο, και πραγματικά έσκιζε.. Ένα βράδυ όμως, ήρθε πτώμα στην κούραση, βλέπεις δούλευε και την ημέρα το παιδί.. Το πήρα είδηση κάποια στιγμή, ενώ τραγουδούσα μπροστά του, ακούγοντας πως κάτι δεν κολλάει απόψε με το αρμόνιο.. Κοιτάζω πίσω και τι να δω, ο Δημήτρης παίζει με το ένα χέρι, με το άλλο βαστάει το κεφάλι του και έχει τα μάτια κλειστά...κοιμόταν όρθιος που λένε. Πάω με τρόπο πισωπατώντας και χτυπάω μιά τη βάση του αρμονίου...τινάχτηκε, τρόμαξε, κοίταξε δεξιά αριστερά και μου χαμογέλασε καταλαβαίνοντας τι έγινε. Αποκοιμήθηκε άλλες τέσσερις φορές, και κάθε φορά τον ξύπναγα με τον ίδιο τρόπο. Μα κάποια στιγμή τον ξέχασα, οπότε φρόντισε να μου υπενθυμίσει μόνος του την παρουσία του.. Ενώ ήμουν στην πίστα και τραγουδούσα, εντελώς αφοσιωμένος στο πρόγραμμα, ακούμε έναν πάταγο, δίπλα μου βρέθηκε στα πόδια μου ένα σινδεσάϊζερ, παραδίπλα ένα Υαμάχα, χαμός στο μαγαζί, ο κόσμος άλλοι να τρέχουν να τον σηκώσουν κι άλλοι να γελάνε, και απο την άλλη μεριά ξαπλωτός φαρδιά πλατιά ένας Δημήτρης, με τα μάτια ορθάνοιχτα πλέον και τραυλίζοντας.. -"ττττί έγγγιννννε ρε Νννίκκκο;" -Μας βομβάρδισαν το μαγαζί, η απέναντι ταβέρνα μάλλον, δεν ξέρω, ..εσύ τι λές; -Οχι ρε γγγγγαμώτο..ρεεεζίλι έγινννα..ο μμμμμμμμμ....μμμμμμμ....μαλάκας -Έλα ρε συ, εντάξει, αποκοιμήθηκες, δεν πειράζει..χτύπησες; Αμ, έλα που δεν χτύπησε αλά καταντράπηκε..μπήκε στην κουζίνα και άντε να τον βγάλεις.. -Ρε πάμε να συνεχίσουμε το πρόγραμμα κι άσε τα χαζά.. -Όοοοχχχχι, ντρέεεπομμμαι... -Ρε καλέ μου, ρε χρυσέ μου άσε τις ντροπές, ΝΙΞ!..δεν βγαίνει απο κεί με καμία δύναμη.. Του λέω τότε, κάτσε τότε, και θα δεις...και βγαίνω έξω. Οι υπόλοιποι απο την ορχήστρα είχαν εν τω μεταξύ συμμαζέψει τα πάντα, παίρνω λοιπόν κι εγώ το μικρόφωνο και λέω στον κόσμο.. -Κυρίες κύριοι, έγινε ένα μικρό λαθάκι απο πλευράς μας, σας ζητώ εκ μέρους όλης της ορχήστρας συγνώμη. Τυχαίνει κάποιες φορές να είμαστε τόσο κουρασμένοι, που συμβαίνουν ακόμη και τέτοια. Ο συνάδελφός μας ο Δημήτρης, λυπάται αφάνταστα που έγινε αιτία να διακοπεί το γλέντι μας, και διστάζει να σας αντικρίσει. Σας παρακαλώ πολύ, κάντε τον να βγει δείχνοντάς του την αγάπη και την κατανόησή σας με το χειροκρότημά σας, άλλωστε πού θα ξαναδείτε τέτοιο Show! Ο κόσμος όντως ανταποκρίθηκε στην έκκλησή μου και έγινε πανδαιμόνιο με τα παλαμάκια και τα σφυρίγματά τους φωνάζοντας ρυθμικά "Δημήτρης" "Δημήτρης" "Δημήτρης" . Ακούγοντας τα παλαμάκια και το όνομά του, και βλέποντας την ζεστασιά του κόσμου, αποφάσισε να εμφανιστεί ξανά, βγάζοντας δειλά δειλά σαν χελώνα πρώτα το κεφάλι του, και μετά διστακτικά βγήκε και ο υπόλοιπος, ανεβαίνοντας επιτέλους ξανά στο πόστο του.. Αν μπορούσε μετά απο αυτό, ας ξανακοιμόταν.. Να 'ναι καλά όπου κι αν βρίσκεται!

Δημοσίευση σχολίου Default Comments

  1. Aπό τα πιο γλυκά κείμενα που έχω διαβάσει....ειλικρινά συγκινήθηκα πολύ.
    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νικόλα εσύ να τα βλέπεις που σου λέω να γράψεις βιβλίο και δε μ' ακούς. Σου την είπα τώρα... χεχεχε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. την αγάπη μου και στους δυό σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

emo-but-icon

Αναγνώστες

item