Κι αυτό τι σημαίνει Ιωάννη;

Μέσα στις λάσπες και καταγρατζουνισμένος ο Γιάννης έφτασε στο σχολείο λαχανιασμένος.  Πρέπει να πήγαινε τότε πέμπτη ή έκτη δημοτικού, δεν θυ...

Μέσα στις λάσπες και καταγρατζουνισμένος ο Γιάννης έφτασε στο σχολείο λαχανιασμένος. 
Πρέπει να πήγαινε τότε πέμπτη ή έκτη δημοτικού, δεν θυμάμαι ακριβώς. 

Εμείς παίζαμε στην αυλή, και σαν τον είδαμε τρέξαμε κοντά του γελώντας. Τον είδαν και οι δάσκαλοι, και ο Διευθυντής τον φώναξε με το άγριο ύφος του να πάει κοντά του. 

Ξέχασα να σας πω όμως μερικά για να ξέρετε τι ακολουθεί. 
Το χωριό μας αποτελείτο την εποχή εκείνη απο Πόντιους 97%, μία οικογένεια βλάχων οι οποίοι μετοίκησαν εις την ενδοχώραν μη δυνάμενοι να τα βγάλουν πέρα μαζί μας, και τέσσερις οικογένειες Σαρακατσαναίων, τις οποίες όμως καταφέραμε, με κόπο μέν αλά επιτυχώς, να εκπολιτίσωμαν, έτσι ώστε έμαθαν να ομιλούν απταίστως την ποντιακήν, να χορεύουν άπαντας τους χορούς ημών και να μαγειρεύουσι "λάχανα με τα φασούλια, κιντέας, φούστουρον και χαβίτσι"..αμ πώς, άς κάνανε κι αλλιώς άμα μπορούσαν. Μιλάμε για μαζική γενοκτονία των Σαρακατσαναίων δικέ μου. 

 Οι δάσκαλοι τώρα, λές και ήτανε όλοι τους βαλτοί. Κανένας μα κανένας δεν γνώριζε Ποντιακά. Άρα; Αγράμματοι. Διότι, καθώς η ποντιακή είναι η αρχαία "ΙΑΣ", άρα "αρχαία ελληνικά", αυτοί οι κόπανοι δεν σκάμπαζαν γρί..απορούσα τι σκατά ήρθαν να μας μάθουνε και με ποιόν τρόπο, αφού δεν μπορούσαμε να συνενοηθούμε ρε παιδάκι μου..σκέτη Βαβέλ! Αντί να μας στείλουνε μορφωμένους πόντιους διδασκάλους, μας στέλνανε κάτι μαλάκες απο Πελοπόννησο, απο Κρήτη, απο Στερεά, απο Αθήνα, που τα γκαβά τους δεν μπορούσαν να βγάλουνε. Απορώ πως δεν χάθηκε κανείς τους στο δρόμο...πώς μπόρεσαν και βρήκαν το χωριό μας δηλαδή. Ούτε δρόμους είχαμε, ούτε πινακίδες, ούτε στο χάρτη υπάρχει, ούτε συγκοινωνία είχαμε. Ψέματα..συγκοινωνία είχαμε και μάλιστα τακτικότατα, κάθε τρίμηνο πέρναγε μία μπουλντόζα της 4ης Μ.Ο.Μ.Α. 

Παρακαλάγανε, σχεδόν τους λυπόμασταν.. "σας παρακαλούμε, μιλάτε στα παιδιά σας ελληνικά.." 
Σε ποιόν τα λές αυτά ορε χαμένε; Στους Τριγενείς Ακρίτες; 
Μα, το ποντιακό φιλότιμο και πάλι δοξάστηκε. 
Και δώστου οι γιαγιάδες να προσπαθούν φιλότιμα να μας μιλήσουν ελληνικά, μπάς και μορφωθούμε μαθαίνοντας ξένες γλώσσες όπως τα ελληνικά, λέγοντάς μας, "δέβα πούλιμ φέρον με το σάρωθρον να τοπλαέβωμε τα χωσέτια.." Γιαγιά; Ντό ρίζαμ; Ελληνικά δεν είπε ο δέσκαλον να μας μιλάτε; τι σάρωθρον και χωσέτια μου λές; Νέπε δέβα χάθ' και φέρον ντό είπα 'σεν. Καταλάβατε τίποτα; Αποκλείεται...σωστά; Χμμμ! Κατάλαβα, κι εσείς αδιάβαστοι στα αρχαία έ; Κοπάνα; κοπάνα; ... 

Έρχεται λοιπόν μπροστά στον δάσκαλο ο Γιάννης, και τον κοιτάζει αφ' υψ..(?)..τρίχες, ένα μέτρο ήταν όλο κι όλο ο τάπας, τον κοιτάζει λοιπόν αφ' κοντού! 

Τι έπαθες Ιωάννη; 
Ντό; (Τί; άντε να σας βοηθήσω λίγο με σκονάκια...άντε πάλι
Λέω, τι έπαθες 
Ερούξα δέσκαλε (έπεσα δάσκαλε) 

Τώρα ο δάσκαλος πάει τάχα μου και καλά, να τον αναγκάσει να το πεί ελληνικά...δεν κατάλαβε καλά με ποιόν τα έβαλε..χε! χε!.. 

Και τι σημαίνει αυτό Ιωάννη; 
Εσαχπώθα (έφαγα ξάπλα) 
Α! μάλιστα, και εσαχπώθα τι θα πεί; 
Ετσαρμουλήγα δέσκαλε (Καταλασπώθηκα δάσκαλε) 
Κι αυτό τι σημαίνει; 
Ετοχτώθα δέσκαλε (Χτύπησα δάσκαλε) 
Α ρε ατελείωτη ποντιακή γλώσσα, πλούσια η άτιμη. 

Ο δάσκαλος είχε φτάσει στα όριά του, μα ο Γιάννης που απο την αρχή πήρε πρέφα το σκηνικό, μουλάρωσε, δεν σκόπευε με καμία δύναμη να μιλήσει ελληνικά. 

Και ετοχτώθα τι σημαίνει Ιωάννη; φανερώτατα πλέον εκνευρισμένος ο διδάσκαλος.. 
Τότε, επίσης φανερά θυμωμένος ο Γιάννης, τού λέει με φωνή που μετά βίας κρατούσε σιγανή.. 
Άξον δέσκαλε, εγώ εξέβα απάν σο άλογον, ατό εδέκενα πλάν και ερούξα απές σα κιντέας. Ατώρα αγνάψες; (άκου δάσκαλε, ανέβηκα στο άλογο, αυτό κάλπασε, και έπεσα μέσα στις τσουκνίδες. Κατάλαβες τώρα;) 

Του αστράφτει καμιά σαρανταριά σφαλιάρες ο δάσκαλος, που νομίζω -τι νομίζω, είμαι σίγουρος- πως ο Γιάννης πρέπει εκείνη την ημέρα να πήρε πτυχίο αστρονομίας βλέποντας τόσα αστέρια να περνάνε μπρός απ' τα μάτια του...λογικό και χαλάλι του δηλαδή, σε καλή μεριά το πτυχίο και πάντα επιτυχίες.. 

Σηκώθηκε και έφυγε κλαίγοντας για το σπίτι, παρ όλες τις απειλές του δασκάλου και τα ουρλιαχτά του. Βλέπετε, τω καιρώ εκείνω, έπιπτεν ράβδος μετά μουσικής. Πώς να το κάνουμε, είχαμε και μουσική παιδεία.. Γέλια μεταξύ των δασκάλων, χα χα χα και χι χι χι για το γεγονός, ώσπου τις είδεν τον Κύριον και ουκ εφοβήθη..για την ακρίβεια, την "Κυρίαν"..Μάρθαν, την μάννα του Ιωάννη, η οποία ζωσμένη τα κουμπούρια της (δηλαδή το στυλιάρι της τσάπας) έσπευσε πρός αρωγήν του υιού Ιωάννου. 
Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες τα έχασαν, δεν περίμεναν την μητέραν του παιδός.. Και σαν φτάνει κοντά τους, τους...χ α μ ο γ έ λ α σ ε!... 

Απογοητευτήκαμε όλοι..καλά ρε; κι αυτή σαν τους δικούς μας; πουλημένη; τι σκατά κορδωνόταν ο Γιάννης, η μάννα μου η αντάρτισσα και τρίχες κατσαρές, που μόλις βρέθηκε μπροστά τους άρχισε τα γλύφτικα χαμόγελα ρε..φτού! ..χάσαμε το action! 

Αμ έλα που μας ξεγέλασε κι εμάς, όπως και τους δασκάλους..και προσπαθώντας να τους μιλήσει ελληνικά, τους λέει.. Ποίος απο εσάς, να αγιάσουν τα χέρια του, έδειρε το γαϊδούρι τον γιο μου; Χα χα χα, γελώντας ο δάσκαλος...εγώ κυρία  Μάρθα χα χα χα.. 

Εσύ; μπράβο δέσκαλε..και γιατί όμως; ντο εποίκε; ...θέλω να λέγω, τι έκανε; 
Δεν μου μιλούσε ελληνικά. 
Α! γι αυτό; 
Ναί! 
Για πέει μεν, δέσκαλε, όταν τον γεννούσα, εσύ πόνεσες καθόλου; 
Ο δάσκαλος δεν πήρε φωτιά αμέσως..όχι! της είπε.. 
Και πώς μπορείς εσύ και χτυπάς το δικό μου το παιδί, αφού δεν το γέννησες κι ούτε πόνεσες γι αυτό; 
Εκεί δεν ήξερε τι να απαντήσει ο κοσμήτωρ της παντείου Πλατανακίων.. 

Και σηκώνει το στυλιάρι και του το κατεβάζει ρε παιδιά πάνω στην καράφλα, πάρτον κάτω τον πρύτανη..και να κι αυτήν και να και την άλλη, και πάρτε κι εσείς καμιά -σε όποιον κόντεψε να βοηθήσει τον Κοσμήτορα. Στο τέλος τον λυπήθηκε επειδή δεν κουνιόταν άλλο.. Την επομένη, τον φυγαδέψανε με καγιάκ στην μακρυνή του χώρα, όπου έζησε αυτός πιο σίγουρος για το αύριο, κι εμείς πολύ καλύτερα δίχως τον μαλάκα που θα μας χάριζε το εύ ζείν με το ξύλο, και τρίχες κατσαρές, ή αλοιώς εις την ποντιακήν, "κακαλί μαλλία". (Μάθατε κανένα ποντιακό; η τζάμπα τα έγραφα; )

Related

Το ...ξενοδοχείο

Ο ταξιτζής έφερνε γύρες φιλότιμα στα σοκάκια της Αθήνας, με υπομονή που με παραξένευε τα μάλα μεν, αλά..την Ακρόπολη την είδα τέσσερις φορές..παρατηρητικότητα που την έχω έ; Ψάχναμε για χοτέλι να μείν...

Η επιλλεκτική ελεημοσύνη..

Μήν του δίνεις ρε, θα πάει να αγοράσει ναρκωτικά.. Μην του δίνεις ρε, αυτός έχει πιο πολλά απο μάς.. Μην του δίνεις ρε, τόσα παίρνουν απο το κράτος.. Κόφτε το ορέ χριστιανοί, δικά μου είναι, ότι θέλω...

Αυτό το ξέρατε;

Σε πολλά ξενοδοχεία, και σε χώρους όπου θεωρούνται "ιδιαίτεροι & προσωπικοί" , πολλοί επιτήδειοι αναρτούσαν (και αναρτούν ακόμη) καθρέπτες "Διπλής όψεως" (δεν τους βλέπετε αλά εκείνοι σας βλέπουν)...

Παλαιότερη Ανάρτηση Stress Test
Νεότερη ανάρτηση Ο Δημάκος μας..

Δημοσίευση σχολίου Default Comments

  1. Καλημέρααααααααα!!!!! Είχα μέρες να σε διαβάσω και είχα ξεχάσει πόσο πολύ γελάω όποτε μπαίνω στο μπλογκ σου!!!!

    Να σαι καλά πάντα! Μου φτιαξες το κέφι ξανά! χα χα χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χε χε! Πολύ αστείο! Κάτι κατάλαβα κι από τα ποντιακά. Ωραίος!
    Ανταποδίδω την επίσκεψη και θα τα λέμε συχνά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

emo-but-icon
:noprob:
:smile:
:shy:
:trope:
:sneered:
:happy:
:escort:
:rapt:
:love:
:heart:
:angry:
:hate:
:sad:
:sigh:
:disappointed:
:cry:
:fear:
:surprise:
:unbelieve:
:shit:
:like:
:dislike:
:clap:
:cuff:
:fist:
:ok:
:file:
:link:
:place:
:contact:

Αναγνώστες

item