Καψούρης τότε με την Σούλα την χωριανή μου, δεκαεφτά περίπου και οι δύο, βρισκόμασταν στα κρυφά για να τα πούμε. Ο ξάδερφός της μας πήρε μια...
Καψούρης τότε με την Σούλα την χωριανή μου, δεκαεφτά περίπου και οι δύο, βρισκόμασταν στα κρυφά για να τα πούμε. Ο ξάδερφός της μας πήρε μια μέρα χαμπάρι, ήρθε και με πλησίασε λέγοντάς μου, "μακρυά απο την ξαδέρφη μου γιατί θα γίνει χαμός".
Τον κοίταξα καλά καλά, και κρατήθηκα απο τη μια να μη γελάσω..αδύνατος σαν λείψανο, με μια φάτσα που θύμιζε Πινόκιο, τον φανταζόμουν να με χτυπάει..ρε δεν πάμε καλά..
_πού 'σαι τσιμπιτέ, χάσου απο μπροστά μου πρίν φταρνιστώ και πάθεις καμιά πνευμονία σε παρακαλώ, άσε με στην ησυχία μου
_Άκουσες τι σου είπα;
_Εγώ άκουσα τι με είπες, εσύ μάλλον βαρυακούς..
_Γιατί, θα με δείρεις;
Τι να κάθομαι να εξηγάω στο θύμα, ναι θα σε δείρω και μαλακίες; του ΄δωσα άξαφνα μια καρπαζιά που έπεσε καταής..
_Φύγε ρε μη πάρω ανάποδες..
Ακόμη τρέχει ο λείψανος.
_Γιατί χτύπησες τον ξάδερφό μου; ήταν η πρώτη της κουβέντα το απόγευμα κοντά στο γήπεδο του χωριού..
_Εγώ;
_Ναι εσύ, ψέματα μου είπε;
_Ψέματα δεν είπε, βλακείες λέει..
_Κι όμως τον χτύπησες
_Άκου να σου πω κάτι, αν τον χτύπαγα, δεν θα σου το έλεγε
_Γιατί;
_Γιατί το λιγώτερο που θα πάθαινε θα ήταν αμνησία, οπότε άστο, μιά σφαλιάρα τού 'ριξα όλο κι όλο και το έκανε Κυπριακό ζήτημα.
_Το βράδυ θα βγώ με μια παρέα στα μπουζούκια..
_Σε ποιά μπουζούκια; απόρησα εύλογα, μιας και στο χωριό μας δεν είχαμε απο τέτοια..
_Στου Μπάμπη το μαγαζί..
_Ααααααα...τότε κατάλαβα..τύφλα να 'χει η "Πύλη Αξιού"και τα "Λαδάδικα" της Θεσσαλονίκης. Το μαγαζί του Μπάμπη, ήταν το πρώην μαντρί πού 'χε για τα γελάδια του, το οποίο διαμόρφωσε
ειδικά ο Μπάμπης, βγάζοντας τα παχνιά με τα τριφύλια, σκουπίζοντας τα άχυρα καλά, και τσιμεντάροντάς το ξανά μπάς και φύγει η μυρωδιά απο την σκατίλα...που δεν έφευγε.
_Και με ποιούς θα πάς; με ζώσανε κάτι νερόφιδα άξαφνα...
_Με κάτι φίλες και φίλους που ήρθαν απο Θεσσαλονίκη να με δούνε..
_Σώπαινε ρε, σοβαρά; και ....δεν θέλεις να έρθω κι εγώ μαζί σου ...παρέα;
_Όχι, δεν θέλω να μας δούνε μαζί στο χορό και το μάθουν οι δικοί μου..
_Με άλλους αν σε δούν σκασίλα σου, με μένα όχι όμως, έ;
_Με σένα είναι αλοιώς..
Τα πήρα στο κρανίο με την γκόμενα, την περίλαβα με τα "δεν θα πάς" και τα παρόμοια, μα σκασίλα της η κρυόκωλη η έτσι.."θα πάω, και κάνε ότι θέλεις.."
Πήγα στην καφετερία συγχισμένος όσο δεν πήγαινε άλλο, ελπίζοντας να ξαναβρώ τον ξάδερφό της και να του πω δυό φωνήεντα στα μάγουλα για την ξαδέρφη του, μα έλειπε..φτού!!
Αντί για αυτόν, βρήκα τον Ηλία, καλός φίλος, τριάντα κιλά συνολικά μαζί με τα κέρματα πού 'χε στην τσέπη, και...χέστης, άμα έβλεπε αίμα λιποθύμαγε βαρώντας κυλινδροπίστονο, ή αν γινόταν φασαρία, πάντα θυμόταν ότι τον έψαχνε η μάνα του άξαφνα.
_Πάμε ρε Νίκο απόψε στο χορό;
_Λές να πάμε;
_Γιατί όχι..θα είναι άκουσα και η δικιά σου εκεί με μια παρέα απο Θεσσαλονίκη..
Τα ξαναπήρα αλά δεν μίλησα παριστάνοντας τον κούλ-η.
Στο δρόμο για το μαντρί...κέντρο, συγνώμη Μπάμπη (λέτε ρε να το διαβάσει καμιά μέρα και να με βρίζει;), σκεφτόμουνα με ποιούς άραγε θα βγεί η λεγάμενη, μέχρι που φτάσαμε στο μπακάλικο, στη στροφή πίσω απ' την οποία ήταν το "μέγαρο μουσικής" που θέλαμε να πάμε.
Ο ήχος απο τη μουσική των γύφτων που έπαιζαν, ακουγόταν πλέον έντονα μαζί με τα φάλτσα τους και τους ανα δύο λεπτά αμανέδες του τραγουδατζή που είχανε μαζί τους.
_Ηλία πάνε και έρχομαι σε δύο λεπτά, να πάρω τσιγάρα..
Πραγματικά, δεν έκανα πάνω απο τρία τέσσερα το πολύ λεπτά και έστριψα στη γωνία.
Στρίβοντας έμεινα παγωμένος..έντεκα Καλοχωριώτες, είχαν τον Ηλία στη μέση και τον σβουρίζανε χτυπώντας τον σαν ρώσικη ρουλέτα, και πετώντας τον ο ένας στον άλλον. Αυτός ήταν που ήταν μισή χαψιά, καθόταν και τις έτρωγε αδιαμαρτύρητα ο καϋμένος. Κόχλασε το αίμα μου..
_Αφήστε τον ρε τσόγλανοι και βάλτε τα μαζί μου..
_Φύγε ρε, δεν σε αφορά εσένα, φύγε μην τις φάς κι εσύ..
_Με αφορά γιατί είναι φίλος μου και είμαστε παρέα..ελάτε αν σας βαστάει..
Τα μαλακισμένα το πίστεψαν και...ήρθανε..
_Ηλία, μην κολώνεις ρε, θα φάμε ξύλο απο μισό, έντεκα είναι, απο πεντέμιση μας πέφτουνε..άντε να πάρω εγώ έναν παραπάνω..
Και σε μια στιγμή έγινε του Αγίου Βαρθολομαίου, πέτρες, ξύλα, μπήκαν στη μάχη και κάτι μαδέρια απο το γιαπί του Μπάμπη..
_Ρε Ηλία; .....????...?? Ηλία; ...??
Άφαντος ο Ηλίας..καλά ρε, πούντος, αφού εδώ ήτανε..κάτσε τώρα μαλάκα Νίκο να φάς το ξύλο ολόκληρο, αμ τι, μισές δουλειές τώρα;
Κάποια στιγμή, απο το πολύ ξύλο άρχισα να μην πονάω, μούδιασε η μάπα μου σας λέω..για να δώ κάποιον, έπρεπε να σκύβω, ευθεία δεν έβλεπα πλέον απο το πρήξιμο στα μάτια μου.
Κι εκεί που βάραγα μιά κι έτρωγα έντεκα, νοιώθω ένα καδρόνι να σπάει στο κεφάλι μου και να μένει εκεί σφηνωμένο σαν το καπέλο του Ναπολέοντα. Έστριβα το κεφάλι μου κι έστριβε κι εκείνο μαζί. Το έπιασα και το πήρα απο την κεφάλα μου και τότε έφαγα την δεύτερη ψυχρολουσία..ακριβώς εκεί που έσπασε και πρός την έξω μεριά, φάνταζε ένα καρφί, προεξέχοντας ίσαμε δέκα πόντους. Αν ήταν γυρισμένο ανάποδα, θα είχα σίγουρα αφήσει τον μάταιο τούτο ντουνιά.
Γύρισα να δω ποιός μαλάκας μπορεί να είχε τόση στραβωμάρα να μη δεί τέτοιο καρφί, και είδα έναν πίσω μου, ίσαμε τη ζώνη μου στο μπόϊ να κοιτάζει κι εκείνος το καρφί με δέος..
_Εσύ ήσουνα ρε μαλάκα;
_Ναί..έκανε τρομαγμένος..
_Αυτό εδώ δεν το είδες;
_Όχι..
Τον έπιασα με τα δύο χέρια αφήνοντας το μαδέρι, και τον πέταξα μέσα σε μια φούντα απο τσουκνίδες και αγκάθια. Ακουγόταν μονάχα η φωνή του απο τον πόνο όπως έσκουζε, μα τον ίδιο δεν τον έβλεπες..
_Μαλάκες, τέλος..γύρισα και είπα στους υπόλοιπους
_Τι τέλος ρε;
_Τέλος θα πεί τέλος, καυγάς τέρμα, δεν θέλω άλο, χόρτασα ξύλο..
Με κοιτάγανε σαν χάνοι, μα ήταν κι εκείνοι πολύ αποκαμωμένοι για να θέλουν κι άλο καυγά..
Κοίταξα τα χάλια μου, πουκάμισο ματωμένο και σκισμένο, χέρια ματωμένα, παντελόνι μέσα στα χώματα, απο το κεφάλι μου έτρεχε αίμα, τα μούτρα μου δεν τα έβλεπα, μα φανταζόμουνα πάνω κάτω πως θα ήτανε.
_Καλά ρε, τα έβαλες μαζί μας, με έντεκα άτομα;
_Μάλον αυτό έκανα..
_Η το λέει η καρδιά σου ρε φίλε ή είσαι παλαβός, αλά ο φίλος σου την έκανε, σε πούλησε..
_Δεν πειράζει, άλωστε δεν κάνει ο Ηλίας για καυγάδες..
_Πάμε να πιούμε παρέα ρετσίνα, κερνάμε..
_Που ρε;
_Στο κέντρο..έλα πάμε..
_Τι λέτε ρε κόπανοι; και έπρεπε να σκοτωθούμε πρώτα για να πιούμε μετά ρετσίνα; απο πρίν γιατί δεν το λέγατε; τώρα με τα χάλια αυτά θα πάω εκει μέσα στον κόσμο; άσε που δεν θα με γνωρίσει ούτε η δικιά μου έτσι πως έγινα..
Κι όμως..πήγαμε για ρετσίνα..κέρδισα φίλους εκείνο το βράδυ μετά τον καυγά, μα έχασα την γκόμενα, βλέπεις...δεν με γνώρισε και ήμουν και ....απο χωριό βλέπεις..
Εγώ τό 'χω πει : πάρ' τα παραμάσχαλα σ' έναν εκδοτικό οίκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία ιστοριούλα και πολύ ωραίος τρόπος γραφής.
στο δια ταύτα τώρα, ε είναι γνωστό οτι τα κοριτσάκια στην ηλικία των 17 είτε μιλάνε είτε κλάνουν δεν έχει και μεγάλη διαφορά...
Σπύρο δεν έχουμε εδω στον Καναδά τέτοια σπίτια..ίσως κάποια μέρα αν κατέβω Ελλάδα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε επισκέπτη, κάπως έτσι είναι. Λοιπόν, εσένα πρέπει να σε βαφτίσω, δεν κάνει να μένεις δίχως όνομα, άσε που δεν έχω βαφτίσει ποτέ μέχρι σήμερα και μου λείπει..για πές πως να σε φωνάζουμε; :-)
Τελικά έχω την εντύπωση Νίκο ότι έχεις πολλά ταλέντα καλλιτεχνικής φύσης και, αν κρίνω και από την κανονική δουλειά σου, έχεις και τη ικανότητα της έρευνας. Αν συνδύαζες λοιπόν αυτά τα δυο θα έβγαζες και ένα άλλο επάγγελμα, αυτό του συγγραφέα ερευνητή. Να γράφεις δηλαδή βιβλία που βασίζονται στην έρευνα. Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάνα, άμα σου πω τώρα ότι δεν κατάλαβα τι εννοείς, θα με πιστέψεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυσκολεύομαι, αλλά για να το λες... Υπάρχουν βιβλία τα οποία για να γράψεις το θέμα το οποίο πραγματεύεσαι σε αυτά πρέπει να κάνεις έρευνες, να πας πίσω στο παρελθόν για να βρεις στοιχεία, να χωθείς μέχρι το λαιμό σε βιβλιοθήκες, να ρωτήσεις ανθρώπους και διάφορες τέτοιες κινήσεις. Όλα αυτά απαιτούν ικανότητα στην έρευνα, αλλά, φυσικά, πρέπει να έχεις και ταλέντο στη συγγραφή. Κατάλαβες τώρα τι θέλω να πω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΆατον,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχει δίκιο η Βάνα. Αν συνδύαζες αυτό το ύφος με έρευνα θά 'βγαινε ένα ιστορικό μυθιστόρημα.
Πάρε μια περίπτωση που συνέβη πχ στο χωριό σου κι είχε βουήξει όλο το χωριό, και κάμε την μυθιστόρημα. Ή τις περιπέτειές σου στη Γερμανία.
Δόξα τω θεώ, απ' ότι βλέπω έχεις τεράστια θεματολογία.
@aaton
ΑπάντησηΔιαγραφήαφού δεν έχεις ξαναβαπτίσει τότε πως σου λείπει?
:)
μπορείτε να με φωνάζετε 'αυτόχθονα', αν θέλετε!
@aaton
ΑπάντησηΔιαγραφήφίλε μόλις τελείωσα να διαβάζω το blog σου.
ξεκίνησα να διαβάζω πριν 2-3 ώρες περίπου από τότε που άφησα το τελευταίο μου σχόλιο(δηλαδή το ακριβώς από πάνω).
το διάβασα όλο.
πολύ ωραίο.
καλή συνέχεια και να'σαι καλά.
τα ξαναλέμε.
<<>>Σπύρο; άμα κατέβω Ελλάδα τότε, θα μαζευτούμε οι τρείς μας και θα το κάνουμε απο κοινού..
ΑπάντησηΔιαγραφή<<>>Αυτόχθονα, θαρρώ είσαι ο μόνος που μπόρεσε να διαβάσει όλα μου τα χαζά, συνήθως ο περισσότερος κόσμος αντέχει το πολύ μία ώρα. Χαρά στο κουράγιο και την υπομονή σου.
Πάντως θεωρώ τιμή που μας επισκέπτεσαι και μας διαβάζεις.
Το γιατί μου λείπει τώρα αφού δεν βάφτισα;
Πάντα σου λείπει κάτι που δεν έχεις :)
KALA SE LEEI H MANA SOU ;OPOU FASARIA KAI DIKOS MOU MESA
ΑπάντησηΔιαγραφή