Σειρά σου τώρα...δώσ΄μου εσύ!

Να έρθετε στην Κωνσταντινούπολη και σείς..μας είχαν πει ένα βράδυ στα μπουζούκια οι φιλοξενούμενοί μας Έλληνες θυμάμαι απο την Πόλη όπου τους πήγαμε να διασκεδάσουν. Θα έρθουμε.. Και πήγαμε.. Ωραία ήταν, καμιά 10 εκατομμύρια λαός σε μια πόλη..άστα να πάνε, η Ελλάδα όλη στριμωγμένη σε μία πόλη. Ρε παιδιά; ήρθαμε που ήρθαμε, λέει ο Αντώνης με πονηράδα, να μην πάμε στα....χανουμάκια; Και δεν πάμε; συμφωνήσαμε όλοι..ναι, μη χάσουμε το κελεπούρι.. Μας πήγαν σε ένα "σπίτι" όπου κύρια χρώματα ήταν το κόκκινο και το σιέλ.. Μου γυάλισε μία, ντυμένη σαν μπομπονιέρα, γεμάτη τούλια..όλες άλλωστε έτσι ήταν ντυμένες. Πάμε στο δωμάτιο, γδύνομαι και με το "ηθικό" ψηλά περιμένω την χανούμ στο κρεβάτι.. Μπαξίς! μου λέει.. Χά; σαν χάνος εγώ... Μπαξίς! τότε το 'πιασα..μπαξίσι ήθελε, χρήματα..χμ! πιάνω κι εγώ μια πιασιά απο το μάτσο τις άχρηστες Τουρκικές λίρες και τις δίνω.. Πιάνει ένα τούλι και το πετάει.. Μπαξίς! Μωρή; τώρα μόλις δεν σού έδωσα; Μπαξίς! Τι να κάνω, ξαναδίνω, ξαναπετάει άλλο ένα τούλι.. Μπαξίς! χάϊντε μπέ.. Που ήρθα ρε ο μαλάκας.. Πάρε γαμώ το μπαξίσι του μέσα.. Ξαναπετάει ακόμα ένα τούλι.. Το "ηθικό" μου είχε αρχίσει να "πέφτει" σιγά σιγά...αφού το 'βλεπα.. Μπαξίς! χάϊντε χάϊντε, τσαπούχ (γρήγορα).. Ρε χάϊντε γαμήσου που το θέλεις και τσαπούχ...και τις πετάω όλο το τσούρμο τις λίρες... Τα νεύρα μου ήταν πλέον λάστιχο, η διάθεσή μου κατά διαόλου, το "ηθικό" ..αντίο σας..και να έχω την μαλάκω να μου πετάει μία μία τις μπομπονιέρες απο πάνω της και που τελειωμό δεν είχαν, λές κι είχε ντυθεί κρεμμύδι. Τα βγάζει και ξαπλώνει δίπλα μου, με κοιτάζει λάγνα στα μάτια, εγώ να κοιτάζω απελπισμένος τον "αντίο σας", και να μου λέει η έτσι σε σπαστά Ελληνικά.. χάϊντε, έλα! Την κοιτάζω με κάτι νεύρα και τις λέω.. Τώρα μαλάκω, δώσ' μου εσύ μπαξίς, να μου σηκωθεί, αλλιώς κούκου γιόκ!