Να φεύγεις, να πετάς..

Όταν ένιωθες πως όλοι σε αγαπάνε, έφευγες μακρυά μου, σαν περιστέρι, και δεν με θυμόσουν, για πολύ καιρό. ‘ Οταν είχες παρέες άλλες, φίλου...

Όταν ένιωθες πως όλοι σε αγαπάνε, έφευγες μακρυά μου, σαν περιστέρι, και δεν με θυμόσουν, για πολύ καιρό. ‘
Οταν είχες παρέες άλλες, φίλους τους ονόμαζες, παρέες που πίστευες θα σε γεμίζουν, παρέες που νόμιζες θα σου σταθούν για πάντα, με ξεχνούσες τρέχοντας ξοπίσω τους...

Ζήλευα κάπου ίσως, είναι η αλήθεια..μα ο καιρός περνάει, κι εγώ ήμουν ακόμη εδώ
Οι παρέες σου έρχονταν κι έφευγαν.
Κι εγώ έμενα εδώ...
Τι έμενε;
πόνος έμενε, μοναξιά, μελαγχολία, πίκρα..
και μόνος δεν θέλεις να είσαι ούτε στον Παράδεισο, πίστεψέ με.

Και κάθε που ένιωθες καρδούλα μου να πονάς, κάθε που ένιωθες μόνη..έτρεχες σε μένα, τότε με θυμόσουν πάλι.
Εμένα είχες για τον πόνο σου...άλλους για τις χαρές σου... μα, ας είναι, κι εγώ πάντα σου άνοιγα την αγκαλιά μου, και σου έλεγα “έλα μου”..

Σου χάιδευα το πρόσωπό σου να μην κλαις, σκούπιζα τα δάκρυά σου, ημέρευα την ψυχή σου... κι άνοιγα όπως πάντα μετά τα χέρια μου...κι εσύ πετούσες πάλι μακρυά μου... σαν άσπρο περιστέρι... κι εγώ έμενα εκεί να σε κοιτάζω...μόνος πάλι, να σε κοιτάζω καθώς απομακρύνεσαι... πετώντας μακρυά μου όπως έκανες πάντοτε, ξέροντας όμως, με πίκρα, πως θα πονέσεις ξανά, και πάλι θα με θυμηθείς, και τότε θα ξανάρθεις να σου διώξω τον πόνο σου, για να ξαναφύγεις καρδούλα μου, όπως πάντα...
ξανά.. και ξανά.. και ξανά..

Την μοναξιά μου την μπορώ,
έμαθα να ζω μόνος..
τον πόνο σου δεν αντέχω..

Γιαυτό....
όταν νοιώθεις μόνη, να θυμάσαι εμένα
όταν η καρδιά σου πονάει, να έρχεσαι σε μένα
όταν χρειάζεσαι έναν ώμο να κλάψεις, γείρε στον δικό μου
όταν ένα μυστικό βαραίνει την ψυχή σου, να το λες σε μένα
κι όταν θα χαίρεσαι ψυχούλα μου...
να φεύγεις...
να πετάς...



®Νίκος Ράμμος

Related

Για να δούμε, τι θα δούμε!

Πέρασαν δύο χρόνια απο την ημέρα που χάθηκε ο Άλεξ. Έρευνες και παπαριές επι μήνες.. Πιστεύω πως δεν ψάχνουν εκεί που πρέπει, απο την αρχή. Αφήσανε πέντε τσογλανια να τους παραπλανάνε επι μήνες, βάζον...

Πόσους παπού;

Δεν μας θέλανε οι ντόπιοι παιδί μου, μου είπε ο παππούς μου ένα απόγευμα. Καθόμασταν παρέα στη σκιά της καστανιάς, έχοντας παρά δίπλα το γαϊδαράκο μας να βόσκει δεμένος σε ένα κλαδί, γιατί την κοπάναγ...

Ζήτα συγνώμη....

Γερμανία, χειμώνας του '89, Garmish-Partenkirchen. Σχόλασα απο το εργοστάσιο στις 10, αλά λόγω του χιονιού και της BMW έκανα να φτάσω στο σπίτι πάνω απο μισή ώρα, και μιλάμε για μια απόσταση εφτά χιλ...

Παλαιότερη Ανάρτηση Το Ελλαδιστάν..
Νεότερη ανάρτηση Οι Ρουφιάνοι..

Δημοσίευση σχολίου Default Comments

  1. Εξαιρετικό!
    Θα μου άρεσε κι αυτό "..κι όταν χαίρεσαι..να φεύγεις, να πετάς..κοντά όμως, για να βλέπω τη χαρά σου"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χωρίς σχόλιο...Απλά συγκλονιστικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. *** new-girl-on-the-blog, όταν το έγραφα, έτσι μου βγήκε, τώρα δεν αλλοιώνεται όσο κι αν το θέλω. Σ' ευχαριστώ όμως :)

    *** Θεοδοσία, ευχαριστώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ....Τελικά,οι μόνοι αληθινοί παράδεισοι,
    είναι αυτοί που χάσαμε.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @astazzia αγαπητή μου φίλη, καλώς ήρθες στην γωνιά μου. Σε ευχαριστώ που διαβάζεις τα κείμενά μου, και αφιερώνεις χρόνο να σχολιάσεις.. το εκτιμώ αφάνταστα.

    Οι αληθινοί παράδεισοι, ήταν πάντα δίπλα μας, μα εμείς κοιτούσαμε αλλού... βλέπαμε μακρυά, και χάναμε τα κοντινά μας..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι υπέροχο! Σίγουρα μπορώ να το πω στα παιδιά μου!!! Σε κάποιον η κάποια που φιλοξενώ. Σε κάποια που εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Όχι όμως στην σύντροφό μου. Υπάρχουν και όρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

emo-but-icon
:noprob:
:smile:
:shy:
:trope:
:sneered:
:happy:
:escort:
:rapt:
:love:
:heart:
:angry:
:hate:
:sad:
:sigh:
:disappointed:
:cry:
:fear:
:surprise:
:unbelieve:
:shit:
:like:
:dislike:
:clap:
:cuff:
:fist:
:ok:
:file:
:link:
:place:
:contact:

Αναγνώστες

item