είναι μη σου τύχει... Πήγα να κάνω τον καλό βλέπεις, να παραστήσω και λιγάκι τον ψιλοήρωα.. αμ έλα που αλλιώς τα περίμενα, κι αλλιώς...με...
είναι μη σου τύχει...
Πήγα να κάνω τον καλό βλέπεις, να παραστήσω και λιγάκι τον ψιλοήρωα..
αμ έλα που αλλιώς τα περίμενα, κι αλλιώς...με βρήκαν!
Είχε ο γείτονας 5-6 αγελάδες, που όλο στη δική μας αυλή τις έβρισκες. Τι διάολο είχε η αυλή η δική μας ποτέ δεν το κατάλαβα...λες να τις τράβαγε το τσιμέντο; θα είχαν έλλειψη φαίνεται!
Μια μέρα μου λέει στα Γαλλικά, "άρα πόντιε, διέν έχς ιδέα απου γιλάδια μά;"
-
Γιατί; τον ρωτάω
"αμ γιατί;, ούτι ν' αρμέγς ξέρς, ούτι να ντίς βάνς τσ' αγιλάδις στου μαντρί, μονάχα να πίνς γάλα ξέρς"
-
Κι αυτό τέχνη είναι, του απάντησα,
μερικοί ούτε να το πιούν μπορούν
"Σώπαινε ρε; κι τα μουσχάρια τα νιουγέννητα το κάνουν, τέχνη είπις είνι;"
Αρχισα να αναρωτιέμαι τότε, ρε; λές γιαυτό να με φωνάζει ο δάσκαλος στο σχολείο μοσχάρι;
-
Πού 'σαι μπάρμπα; θα έρθω σε λίγο να βάλω τα "γιλάδιας" μέσα ιγώ και θα τα αρμέξω κι όλας να δούμε πόση τέχνη είναι.
Γέλασε ο παλιόβλαχος...έχετε δεί βλάχο να γελάει; πώς κάνει ένα τρακτέρ; ε, καμία σχέση! ...και πήγα, κακή μου τύχη, που να μην πάταγα.
Οι αγελάδες του δεν λέγαν να μπούν στο μαντρί...εγώ εκεί, πείσμα,
-
μπές μέσα μαρή! και να κάτι ελαφριές στα αυτιά...
Απο τη μιά, ήθελα να τον ρωτήσω που μου χαζογέλαγε κοιτώντας με να ιδρώνω άσκοπα,
-"
Ρε βλάχο; μπάς και καταλαβαίνουν και λίγα ποντιακά;" διότι με τα βλάχικα δεν τα πολυκατάφερνα στο μάντρωμα, αλα κρατήθηκα..
τελικά μία μία και με κόπο τις έβαλα...
Εκτός απο μία...!!!
Ρε την ρημάδα...δεν κουνιότανε ρούπι, άνοιξε και τα πόδια της τα μπροστινά, έβαλε και το κεφάλι κάτω να μου δείξει τάχα μου - τάχα μου ότι έχει και κέρατα η πιτσιλοπάρδαλη...
Ε λοιπόν, την βουτάω απο τα κέρατα κι εγώ, την ταρακουνάω μιά...
κουνάει το κεφάλι της αυτή, με ταρακουνάει πέντ' έξι...
ΑΜΑΝ!!
-
Αγρίεψε ρε μπάρμπα η δαμάλα σου;;;
Γελάει ο βλάχος...
Πετάγεται και η γυναίκα του απο την άλη μεριά της αυλής όπου ήταν χωμένη μέσα στα κρεμύδια ως εκείνη την ώρα και μου λέει με έναν ανήσυχο τρόπο..."
διέν ίνι γιλάδ αυτό πιδίμ, ταύρους ίνι",,
..............................μούγκα στη στρούγκα ιγώ! Ψιλοπάγωσα σαν το άγαλμα του Αφροδίτου!!
Μετά απο κάποια "διφτιρόλεπτα" αν-ησυχίας, ρωτάω με απαλή, σχεδόν νανουριστική φωνή τη θείτσα..."
..τι ίπις πως ίνι;;;"
"Ταύρους πιδάκιμ"
Ποτέ δεν ήμουν καλός στο τρέξιμο, ειδικώτερα στο άλμα εις ύψος, μα εκείνη την ημέρα τα πήγα περίφημα. Και τον TAURUS ξεπέρασα στο τρέξιμο, και το ντουβάρι το πήδησα δίχως να πατήσω πάνω του... αφου μετά θυμάμαι, είχα αρχίσει για ένα διάστημα να σκέφτομαι τους ολυμπιακούς (σε έσκισα Κεντέρη και μάλιστα δίχως ντοπάρισμα).
Να μην τα πολυλογάω, ο βλάχος που είχε συνέλθει απο τη λιποθυμία απ' τα πολλά γέλια, άρχισε να με ψάχνει και με βρήκε ο χαμένος.
"Τι θα γίν, θα τσαρμέξις κιόλας;"
Ξαναπήγα ο ηλίθιος...
Σε όλη τη διαδρομή για το μαντρί, μου έλεγε κοροϊδευτικά, "ιλπίζου να γνουρίζις πιός ίνι ου ταύρους τώρα ..ιέ;;;"
-
...αμ, ξεχνιέται τέτοιο πράγμα;
Μου δίνει ένα σκαμνί, κάθομαι, μου βάζει κι έναν κουβά κάτω απο την αγελάδα, και μου λέει "άντι να σι διώ"
Αρχίζω ο δόλιος να ζουπάω τα μαστάρια τις αγελάδας...και Ω! του θαύματος...κάτι άρχισα να καταφέρνω...άρχισα να πιτσιλάω τον τόπο με γάλα..εμένα, την αγελάδα..μόνο τον κουβά δεν πέτυχα!
Και τρώω μιά με την σκατωμένη ουρά της στα μούτρα...γιάκκκ!
Εκανα υπομονή, μα σε λίγο άλλη μιά στα μούτρα...ο βλάχος βγήκε έξω, με άφησε μόνο κι εγώ έμεινα να πιτσιλάω τριγύρω γάλατα και να τρώω μπάτσες απο την ουρά της καφετιάς..
Μόλις έφαγα την τρίτη, μου την έδωσε!
Σηκώνομαι επάνω, παίρνω το σκαμνάκι, και ανεβαίνω επάνω....κουνιότανε το ρημάδι...στηρίχτηκα με το σώμα μου πάνω στην αγελάδα μην πέσω, πήρα την ουρά της και τη σήκωσα πάνω, προσπαθώντας να τη δέσω κάπου ψηλλά γιατί δεν την άντεχα άλο.
Ναι, αλά...με τι να τη δέσω, που δεν πήρα κανένα σχοινί η κανένα σύρμα; τι σκέφτηκα ο πόντιος ξέρετε; Θα τη δέσω με τη ζώνη μου...και δίχως να το πολυσκεφτώ, βγάζω τη ζώνη, σηκώνω την ουρά με τα δυό μου χέρια, στηρίζομαι πάνω στην αγελάδα γιατί κουνιέται το ρημάδι το σκαμνί, πιάνω την ουρά σε ένα οριζόντιο ξύλο και.....Όχι ρε πούστη μου!....Μου πέφτει το παντελόνι...και ...φανταστείτε όλη τη σκηνή άμα μπορείτε...
Μπαίνει ακριβώς εκείνη τη στιγμή η μπάμπω και με βλέπει με κατεβασμένο παντελόνι ακουμπισμένο πάνω στην αγελάδα να της σηκώνω την ουρά...και με γουρλωμένα μάτια γεμάτα φρίκη μου φωνάζει...
"Τι φκιάνς ικίιι ζαγάρ ανώμαλου;;"
κι εγω έμεινα να την κοιτάζω σαν χάχας, με ένα ύφος απολογητικό σαν μαλάκας...και στο τέλος της ψέλλισα σαν κατάδικος...
-.....
άμα σου πω τώρα εγώ ρε θειά, ότι προσπαθώ να αρμέξω την αγελάδα θα με πιστέψεις τώρα εσύ σάματις ;;
ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματικα ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΛΥ που βρήκα το μπλογκ σου!!
χαίρομαι που σου άρεσε :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά ρε φίλε, γιατί δεν γράφεις κανένα βιβλίο; εσυ έχεις πραγματικό ταλέντο. Διαβάζω κάποιους άλλους μπλόγκερ και τάχα μου είναι πολυδιαφημισμένοι μα εσένα δεν σε φτάνουν, έχεις το κάτι που τους λείπει. Αντε κουνήσου
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη μου βάζεις δύσκολα Παύλε, στα 44 μου αν αρχίσω να κουνιέμαι, θα με παρεξηγήσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πάρα πολύ πάντως :-)
:D :D :D!!
ΑπάντησηΔιαγραφή