Κάθομαι και αναπολώ κάποιες στιγμές μερικά πράγματα.
Δέν ξέρω τι με έπιασε σήμερα, και πήρα σβάρνα καμιά εξηνταριά blogs που παρακολουθώ διαβάζοντάς τα, επιλεγμένα εντελώς τυχαία και δίχως να σχολιάσω, λόγω χρόνου, μιας και το να τα επισκευθώ όλλα είναι πλέον αδύνατον, έχοντας στην λίστα μου, πολύ πάνω απο πεντακόσια ιστολόγια, και που αν σχολίαζα κι όλας, δεν θα προλάβαινα να δώ ούτε τα μισά απο όσα επισκεύθηκα.
Το blog αυτό το ξεκίνησα στις 22 Νοέμβρη του 2007. Ασχολούμουν όμως με το blogging απο πιο παλιά, απλά σε άλλες πλατφόρμες, πάνω απο εφτά χρόνια. Και τότε ήμουν στην κατηγορία των αρχαρίων φυσικά. Μάθαινα ακόμη, μα επειδή έχω την συνήθεια να ψάχνω και να πειραματίζομαι συνέχεια με ότι καταπιάνομαι σε βαθμό μανίας, πιστεύω πως έμαθα πάρα πολλά ως τώρα.
Καθόμουν λοιπόν σήμερα και αναλογιζόμουν, τι έκανα αυτά τα δύο χρόνια, τι κατάφερα, τι δεν κατάφερα, και πολλά παρόμοια.
Σε όλο αυτό το διάστημα, είδα πολλά ιστολόγια να κλείνουν η να παρατιούνται έρημα στην τύχη τους, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πιο συνηθισμένος λόγος ήταν (πιστεύω) ότι ο δημιουργός τους βαρέθηκε, κουράστηκε, σιχάθηκε κάποια πράγματα, η απελπίστηκε. Τον πραγματικό λόγο τον γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι φυσικά, εγώ υποθέσεις μπορώ να κάνω μονάχα.
Στο σημείο να τα παρατήσω η να κάνω νέο ξεκίνημα, έφτασα κι εγώ, πολλές φορές μάλιστα, κι όχι μία και δύο, ακόμη το σκέφτομαι για να λέω την αλήθεια. Ένοιωσα πολύ συχνά να βαριέμαι απ' όλλα αυτά, ένοιωσα πολλές φορές σιχαμάρα για κάποιους παντελώς ακοινώνητους, απογοήτευση και θυμό.
Τι κατάφερα λοιπόν αυτά τα δύο χρόνια;
Κατάφερα να φτιάξω ένα blog, που είναι για πολλούς πρότυπο και πηγή έμπνευσης, μεταφράζοντας ολόκληρα κείμενα απο Αγγλικά στα Ελληνικά, για άτομα που δεν τα καταφέρνουν καλά στις ξένες γλώσσες, και δείχνοντάς τους όσο πιο αναλυτικά γινόταν πώς να κάνουν κάποια πράγματα που τους ενδιέφεραν, άλλοτε με εικόνες, άλλοτε με video και άλλοτε αυτούσια όσο γινόταν.
Πολλοί μιμήθηκαν τα χρώματά του, το στήσιμό του, τα widget και την θεματολογία του.
Κατάφερα να το φέρω σε μια θέση αρκετά ψηλά σε κατατάξεις και βαθμολογίες, με αρκετούς follower, μα πάνω απ' όλλα φίλους, με αρκετούς καθημερινούς επισκέπτες και εγγραφές σε Rss και Newsletter.
Κι όμως, δεν αισθάνομαι την ικανοποίηση που περίμενα.
Γιατί ενώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως οι κώδικες και τα διάφορα wιdget είναι δικά μου (απλά τα μετέφρασα) κάποιοι δεν έχασαν ποτέ ευκαιρία να με κατηγορήσουν πως τα οικοιοποιήθηκα δήθεν.
Πάντα όμως άφηνα τα link των script ανέπαφα, ώστε να μπορεί να δεί κάποιος που γνωρίζει Αγγλικά, την ανάρτηση απο την ίδια την πηγή, και να δεί και τα υπόλοιπα που έχουν ώστε να επωφεληθεί μόνος του.
Επίσης, δεν αισθάνομαι ικανοποίηση για έναν ακόμη λόγο.
Γιατί, δεν κατάφερα αυτά που ήταν ο πραγματικός μου στόχος, και η πραγματική αιτία που έγινα blogger. Να φτιάξω ένα blog που να αποτελείται απο Έλληνες, και να απευθύνεται σε Έλληνες με πνεύμα συλλογικό, ένα blog που να έχει φωνή και άποψη και να 'ναι η φωνή τους, ένα blog που να μιλάει σε όλους, πέρα απο widgets και κώδικες.
Αντί αυτού, έβαλα μπελά στο κεφάλι μου, ασχολούμενος με κάτι ανίκανους κόπανους που εμφανίζονταν απο το πουθενά φορώντας μάσκες ανωνυμίας για να βγάλουν την σαπίλα απο μέσα τους. ¨Εμπλεξα με μια κακιά ράτσα, η οποία το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κατακρίνει, να συκοφαντεί ασύστολα, και να καταδικάζει τυφλά και επιπόλαια, κάθε έναν και κάθε τι που δεν μπορεί να φτάσει.
Κάπου διάβασα ένα που πραγματικά με εκφράζει και τα λέει όλα, και το έχω ψηλά να φαίνεται:
"Αν πέσεις, κανένας δεν θα σε σηκώσει.
Αν ανεβείς, όλοι θα προσπαθήσουν να σε ρίξουν".
Πόσο αληθινό είναι..
Συνάντησα κάθε καρυδιάς καρύδι εδώ μέσα. Και μιλάω, όχι για τα καλά και εύγευστα, μα για τα καρύδια τα χαλασμένα, τα τζούφια, τα πικρά, αυτά που μόλις τα δαγκώσεις, αρχινάς και φτύνεις φαρμακωμένος.
Καραδοκούν σαν ύαινες, να σε τσακώσουν να κάνεις τάχα κάποιο λάθος, και που όσο μικρό κι αν είναι, θα το ζυμώσουν σαν ζυμάρι, πλάθοντάς το ώστε να γίνει δεκαπλάσιο σε μέγεθος, και με αυτό θα σε χτυπάνε μέχρι να κουραστείς και να σιχαθείς, ξεφωνίζοντας σαν υστερικές κατίνες γεμάτοι χαρά και ικανοποίηση αν τα καταφέρουν.
Ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι, λυπάμαι, μα δεν πάει άλλο.
Κουράστηκα να με προσβάλουν ανώνυμα, άφαντοι πάντα, κρυμένοι πίσω απο το δάχτυλό τους το οποίο είναι στραμένο συνεχώς με κακία και φθόνο κατά πάνω μου, και κατά πάνω όλων των άλλων, δίχως ποτέ να δείχνει τους ίδιους, λόγω της ανυπαρξίας τους.
Ποτέ δεν έχουν να πούν για κανέναν έναν καλό λόγο, ποτέ δεν θα σου δώσουν ένα χτύπημα στην πλάτη φιλικά, κι όταν το κάνουν, θα είναι τόσο δυνατό, για να σε ρίξουν κάτω σφαδάζοντας απο πόνο. Θα σε πληγώσουν με κάθε τρόπο και κάθε μέσον.
Ύπουλοι και σιχαμένοι.
Ελεεινοί και μίζεροι, σαν ύαινες.
Οι ύαινες του διαδικτύου.
Τα κοράκια, οι γύπες, που περιμένουν να γονατίσεις, να πέσεις, για να σε φάνε.
Να σε κάνουν να σιχαίνεσαι για την καταγωγή σου, να φοβάσαι να εμπιστευθείς άνθρωπο, και να χαίρεσαι που ζείς μακρυά τους, κι ας είσαι στην άλλη άκρη της γής.
Να φτάσεις στο σημείο να λές, "όσο μακρυά απο τέτοιους, τόσο καλύτερα".
Άραγε γιατί; Τι είναι αυτό που σας έκανε έτσι ρε ψοφίμια; Δεν κουραστήκατε να κάνετε κακό; Γιατί αυτή η κατάντια; Γιατί αυτή η μιζέρια; Καταντήσατε ένας όχλος που φωνάζει παράφωνα, δίχως ηγέτες, δίχως σκοπό, δίχως στόχους, δίχως στρατηγική, δίχως ελπίδα, δίχως επιτυχία, δίχως ιδανικά, δίχως εξυπνάδα. Ένα μεγάλο τίποτε. Ένας όχλος που τον τραβάνε απο τη μύτη δέκα πονηροί, κι αυτός ακολουθάει, με μόνο σκοπό να κάνει κακό στους άλλους.
Αν όμως βρεθεί στον δρόμο σας κάποιος που νοιάζεται για σας απλώνοντάς σας το χέρι και δίνοντάς σας ότι μπορεί κι όπως μπορεί, θα τον κοιτάξετε πρώτα καχύποπτα, μετά περιφρονητικά, και κατόπιν θα τον διώξετε με κάθε μέσον, πετροβολώντας τον. Αχάριστοι όσο κανένας, σε βαθμό εγκληματικό, χειρότεροι κι απο Φαρισαίοι.
Φθονερέ τύπε που την είδες ο "εφιάλτης" μου, σου πάει η έκφραση "Ραγιάς", δεν στη βγάλανε τυχαία, και ποτέ σου δεν θα πάψεις να είσαι ένας φτηνός ραγιάς, ένας μίζερος ραγιάς. Ένας τιποτένιος Γραικός θα μείνεις για όλο τον κόσμο όσο θα συνεχίζεις να σκέφτεσαι και να ενεργείς με αυτόν τον τρόπο.. Ένα μίζερο απολιφάδι ξεχασμένων χρόνων, που πάντα θα ψάχνεις να ρίξεις τις δικές σου ευθύνες και την δική σου μιζέρια σε άλλους, και που πάντα φταίνε οι άλλοι για τα δικά σου λάθη και την κατάντια σου, που πάντα θα τα περιμένεις όλα έτοιμα, και που το "δεν βαρυέσαι" το έχεις εμβατήριο, κρυμένος πάντα στις σκιές, καραδοκώντας ύπουλα για να χτυπήσεις πισώπλατα και φορώντας διάφορες μάσκες.
Δεν ξέρω πόσοι φίλοι, μου έχουν απομείνει ακόμη, πόσοι πιστεύουν σε μένα, πόσοι με παραδέχονται γι αυτό που είμαι ή γι αυτό που δεν είμαι, και πόσοι με δέχονται έτσι όπως είμαι, με τα καλά μου, τα στραβά μου και τα λάθη μου.
Όπως δεν ξέρω επίσης και πόσοι "εχθροί" μου έχουν μαζευτεί εκεί έξω, καραδοκώντας να αρπαχτούν χαιρέκακα απο το επόμενό μου λάθος. Σίγουρα λιγόστεψαν οι πρώτοι, και σίγουρα πλήθαιναν οι δεύτεροι, μα αυτά έχει, το να είσαι Έλληνας που προσπαθεί να ανέβει, όσο μπορεί.. και ένα παραπάνω, αν είσαι Έλληνας που ζεί μακρυά απο την Ελλάδα.
Τότε είναι που σε θεωρούν το "μαύρο πρόβατο", οι δήθεν κρυπτορατσιστές, και που παριστάνουν τους αντιρατσιστές.
Συγχωρέστε μου το θυμό, μα τελευταία αισθάνομαι πολύ συχνά την ανάγκη να ξεσπάσω, έχοντας τόσα πολλά καθημερινά προβλήματα στο κεφάλι μου, και ένα τέτοιο πνίξιμο, σε σημείο που να σκέφτομαι σοβαρά πλέον να σταματήσω να γράφω, κλείνοντας το blog τελείως, ειδικά μετά τον βρώμικο πόλεμο τους τελευταίους μήνες απο μια καλά οργανωμένη κλίκα και κάποιες μονάδες ελεεινής μορφής.
Έδωσα κάποτε τον λόγο μου σε κάποιον, να μην πω πουθενά κάποια μυστικά που μου εκμηστηρεύτηκε, για κάποιον bloger της κακιάς ώρας, ο οποίος με έβριζε ασταμάτητα και του έβαζε φυτίλια να μου εναντιωθεί. Δεν θα το κάνω ούτε τώρα, γιατί κρατάω τον λόγο μου πάντοτε. Απλά, κουράστηκα, ειλικρινά κουράστηκα.
Το μόνο που με σταματούσε να το κάνω μέχρι τώρα, ήταν, το μεράκι μου γι αυτό που έκανα, και εσείς οι φίλοι μου, που έχω αποκτήσει αυτά τα δύο χρόνια, και όσο λίγοι κι αν θεωρείστε απο μερικούς, για μένα είστε λαός.
Εύχομαι να αξιωθώ κάποια μέρα να γνωρίσω όσους απο εσάς μπορέσω απο κοντά, να σας σφίξω και προσωπικά το χέρι πίνοντας παρέα σας ένα ποτηράκι, σαν ένα μικρό ευχαριστώ για την συντροφιά που μου κρατήσατε όλο αυτό το διάστημα των δύο χρόνων, κάνοντάς με να αισθάνομαι τόσο όμορφα με τη ζεστασιά και την παρέα σας, και ταυτόχρονα, μέσω εσάς, να αισθάνομαι τόσο κοντά στην μακρυνή πατρίδα. Ίσως είναι κάτι, που, εσείς δεν μπορείτε να νοιώσετε, μιας και ζείτε εκεί. Ρωτήστε απλά εμάς, όλους εμάς που ζούμε μακρυά, τι σημαίνει νοσταλγία..
Όσο για το κλείσιμο του Blog, -
και επειδή δεν με λένε Τρωκτικό να παίζω παιχνιδάκια για εντυπωσιασμό- θα δείξει σύντομα αν θα το αποφασίσω, η άν θα συνεχίσω να γράφω.
Νικόλας (ΑΑΤΟΝ)
